خانه P.O.M؛ پلی میان معماری و طبیعت
اختصاصی کانون معماران و شهرسازان: شهر سُنلا در ابتدا مانند خیلی از شهرهای دیگر ویتنام روی تپه واقع شده بود. ولی بعدها ساختوسازهای زیاد، تغییر محسوسی را در توپوگرافی شهر ایجاد نمود. این ساختوسازها باعث شدند تا شهر به “شهر مسطح” و خانهها از حالت پراکنده به متراکم تبدیل شوند. در گذشته بخش زیادی از منطقه را درختان و طبیعت در بر میگرفت. بعدها با گسترش شهر، تعداد خانهها زیادتر و تعداد درختان کمتر شد. در سال ۲۰۲۰، خانه P.O.M با یاد و خاطرات خانهی یکی از دوستان صاحبملک در همین زمین ساخته شد.
خانه P.O.M، خانهای کوچک در یکی از شهرهای شمال غربی ویتنام است که با توجه به معماری گذشته منطقه ساخته شده است. در آن زمان سقفها کوتاه بودند و خانهها از بین درختانی که منطقه را پوشانده بود، نمایان میشدند. نیمی از خانه P.O.M برای ساختوساز و بقیه آن برای عناصر طبیعی در نظر گرفتهشده است. همین موضوع، نشاندهنده توجه به گذشته و طبیعت است.
ویژگی معماری بخشهای مختلف بنا
سقف پاسیو در اطراف حیاط بهعنوان یک سد محکم برای محافظت از خانه در برابر تأثیرات ساختوسازها در نظر گرفتهشده است. این پاسیو از خانههای قدیمی ویتنامی الهام گرفته است که خانه را در برابر نور خورشید محافظت میکردند. در این خانه، تمام عناصر لازم برای رشد گیاهان در نظر گرفته شده تا بتوانند خوب و سریع رشد کنند.
حیاطی بهعنوان فضای مشترک در وسط خانه برای فعالیتهای خانوادگی تعبیه شده است. در اطراف این فضا اتاقها و فضای استراحت خانه قرار دارند که هرکدام از آنها دید متفاوتی به حیاط دارند. شیب زمین باعث شده تا این حیاط بهصورت پلکانی طراحی شود.
شیب سقفهای دور فضای مشترک، به سمت حیاط است. در سمت ساختمان، سقف v شکلی قرار دارد که وسط آن به پایینترین نقطه خود رسیده و فضای خانه را به دو بخش نشیمن و فضای کمکی مانند آشپزخانه تقسیم میکند. این سقف طوری طراحی شده که به بیرون باز میشود و در زمان مناسب طی روز میتوان از نور طبیعی استفاده کرد.
خانه P.O.M از هرجهت در محاصره خانههای اطراف قرار دارد. ولی برخلاف خانههای دیگر که اغلب رنگ سقفشان قهوهای و سبز است، در این خانه، از رنگ توسی استفاده شده است. برخلاف حیاط خانه که شلوغ و پر از گیاه است، فضای داخل خانه سبکی مینیمال دارد و از رنگهای روشن استفاده شده است. هرچند فضای داخلی بزرگ نیست ولی استفاده از رنگهای روشن آن را بزرگتر نشان میدهد.
منبع:
غزاله دهقان نیری