خانه ای در ملبورن شمالی، تراس ویکتوریا!
اختصاصی کانون معماران و شهرسازان: این خانه امروزه با نام تراس ملبورن شمالی شناخته می‌شود. داستان از شهری به نام A1 آغاز می‌شود. خانه ای که در گذشته تراس ویکتوریا خوانده می‌شد، از آن زمان تا کنون تغییری چندانی نداشته‌است. همانند سایر خانه های تراس ویکتوریا، تیپولوژی خانه ها متاثر از عواملی مانند تلفیق حداکثری تراکم ساخت در لندن با سایر شهرهای ویکتوریایی است. اما در این بین، حس محصور بودن و کیفیت پایین سازه ساختمان‌ها می‌تواند نشان دهنده این باشد که این ساختمان‌ها در اقلیم‌های گرم،توانایی سازگاری بیشتری با محیط را دارند. همچنین مناسب زندگی دریک محیط انعطاف پذیر نیز هستند.
بعد از حدود یک و نیم قرن، این خانه ( ثبت شده در میراث فرهنگی) درست در گوشه ای از CBD واقع شده است. بررسی‌های دقیق‌تر نیازمند مشاوران میراث فرهنگی است. گروه طراحان و بازسازی خانه می‌گو‌یند: بر طبق بررسی‌های انجام شده تاریخچه‌ای از سیر تحول و فرم ساختمان‌های محوطه اطراف را به دست آوردیم. هدف از این کار، پی بردن به تغییر و تحول ساختار کلی ساختمان بوده است. همچنین یافتن این نکته که با گذشت زمان، چه مقدار سازندگان در طول زمان به گذشته و اصالت آن وفادار بوده‌اند. هر داستانی که از گذشته آغاز می‌شود و تا به امروز ادامه دارد، نیازمند حیات مجدد است. برای رسیدن به این هدف برنامه‌ریزی‌های جدیدی سازمان‌دهی شده است. از جمله این برنامه‌ها، بازسازی اتاق‌ها به شکل گذشته و اضافه کردن فضاهای نشیمن و دورهمی خانوادگی بوده است.
یک بلوک باریک و طولانی در مجاورت و همسایگی ساختمان‌های مختلف قرار گرفته است. چگونگی پوشش و طراحی آن وابسته به برنامه‌ریزی و موقعیت‌یابی دقیقی است. برای نورپردازی تمامی جهت‌های خانه از بالا تا پایین، بیرون و درون ساختمان، فکر شده است. راهروها و باغ های محوطه با مرکز خانه در ارتباط مستقیم هستند. به منظور برقراری تناسبات در ارتفاع سقف و جریان حرکتی در همکف، سطوح شیبداری بر روی زمین تعبیه شده‌است.
از دیدگاه میراث فرهنگی، بازسازی و احیای هر مکانی با اعمال رویکردهای جدید امکان‌پذیر است. از میان بخش‌های مختلف خانه، گچبری اتاق‌ها با حساسیت بیشتری انجام می‌گیرد. بهترین قسمت خانه، اتاق رو به خیابان است. از کف تا سقف آن با رنگ تیره برای تاکید روی ارتفاع و برجسته کردن تزیینات گچبری در نظر گرفته شده‌است. همچنین این سبک طراحی یادآور دوران شکوه و عظمت معماری در سال ۱۸۸۰ می‌باشد. رویکرد مشابهی در طبقه بالا در اتاق خواب اصلی نیز مشاهده می‌شود.
در بازسازی راهروی طبقه همکف، از آجرهای پرداخت نشده در دیوارها استفاده شده است. استفاده از آجر در داخل خانه، نمادی از تاریخ ساختمان و همچنین یادآور میراث مجسمه سازی خانواده است. هنگامی که شخصی از راهرو به سمت فضای داخلی حرکت میکند، نور، فضا و دید بصری جدیدی را در محیط احساس میکند. فضاهای اطراف به سمت فضاهای جدید سرازیر می‌شوند. کابیت‌های سفید رنگ از پای پلکان ویکتوریا امتداد می‌یابد (به جای درهای الگودار با روکش های قدیمی). همچنین یک انباری در عمق فضای جدید پنهان شده است که از سمت آشپزخانه دسترسی دارد.
با توجه به مشاهدات میراث فرهنگی، رنگ ساختمان در قسمت نمای پشتی آن زدوده شده است. این کار به منظور جلوه‌گری بیشتر اصالت آجر در نما انجام گرفته است. به دنبال هدف بیرون آمدن ساختمانی نوین از دل ساختمان قدیمی، آجرهای قسمت پشتی در بخش‌های مختلف ساختمان استفاده شده‌اند. به همین ترتیب، تصمیم گرفته شد که گچ سخت باقیمانده از تمام سطوح دیواره‌های داخلی برداشته شود. این کار به منظور از بین بردن تغییرات ساخت و ساز در طول زمان به وسیله لایه‌های گچ انجام شد. استفاده از متریال خام، الوارهای محلی استرالیایی، کابینت با روکش بتونی و روکش‌های چوبی تیره، فضای داخلی آرامی را به تصویر می‌کشد.
استفاده از پالت رنگی در مبلمان طراحی داخلی از اولویت‌های طراحی مجموعه بوده است. همچنین سبک مبلمان از نوع معاصر و البته متناسب با نمای خارجی ساختمان نیز در نظر گرفته شده است. از چراغ‌های سفید رنگ Toss Bدر طبقه دوم برای ایجاد نورهای عمودی استفاده شده است. همچنین وجود یک ووید در داخل ساختمان، نور روزانه را تامین میکند. در قسمت راهروی متصل به اتاق کودکان، سقف شیشه‌ای برای تامین نور روزانه در نظر گرفته شده‌است.
نشانه‌هایی از سبک Boom Style و استفاده از خطوط منحنی در نرده‌ها و عناصر نازک‌کاری در آشپزخانه می‌توان مشاهده کرد. در قسمت پشت ساختمان از فضای نیمه باز استفاده شده است. این فضا مرزبندی میان فضای محوطه و فضای داخلی را از بین برده است. گیاهان برگ کمانچه ، فرشهای پشمی و صندلی Urquiola Husk از بافت معاصر استرالیا الهام گرفته شده‌اند. این مکان در ایجاد احساس آرامش در محیط نقش اساسی دارد.
از منظر بیرونی اینجا یک ساختمان معاصر محسوب می‌شود. اما در حقیقت از معماری ملبورن شمالی درون آن نهفته است. آجرکاری، سازه‌های قلابدار آجری و توجه به همسایگی‌ها و بافت منطقه از ویژگی‌های این ساختمان قدیمی در عصر معاصر است. با استفاده از یک متصل‌کننده قالب‌ها وناودان‌ها برداشته شده و دیوارها و سقف‌ها به یکدیگر متصل شده‌اند. اعمال این تغییرات، چشم‌انداز ساختمان به سوی فضاهای باز اطراف را بیشتر نشان می‌دهد.
این خانه از یک رویکرد طراحی جامع پیروی میکند که به طور همزمان ترکیبی از معماری داخلی و منظر را در نظر می‌گیرد. مکانی که روایتی از تاریخ شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این خانه یک محیط زندگی غنی دارای بافت همسایگی در داخل شهر برای خانواده ۵ نفره مکان مناسبی برای زندگی است.
منبع: archdaily.com
فرشته زیبان
در اینستاگرام با همراه باشید
مجموعه اصول ارتباطی معمار و کافرما از تفاهم تا قرارداد
جستار هایی در حوزه معماری و کارآفرینی
کتاب کافرما ها پرواز نمی‌کنند!
